Zelfzorg onder artsen “breaking the stigma” (Dr. Suzanne Koven)

Per jaar plegen 300-400 artsen zelfmoord (2-4 maal meer dan gemiddeld), 27% van de artsen in opleiding is depressief (2-5 maal meer dan gemiddeld), 1 op de 6 chirurgen is alcoholverslaafd en 15% van de artsen is verslaafd aan medicijnen.

Artsen raden patiënten een gezonde leefstijl aan, maar zelf kunnen ze daar nog grote sprongen in maken zeker wat betreft het zorgen voor een geestelijk welzijn. Waarom? Omdat artsen in een cultuur leven van zelf-opoffering, ontkenning, schaamte, angst voor reputatie en werk en vaak zijn ze uberhaupt te druk om er bij stil te staan.

Het volgende stuk is een samenvatting van een auto-biografisch verhaal van een arts. Hij wil het stigma rondom depressie bij zorgmedewerkers doorbreken en handvatten geven om hiermee om te gaan.

Breaking the Stigma — A Physician’s Perspective on Self-Care and Recovery. Adam B. Hill, M.D.

Adam is mens, man, echtgenoot, vader, arts en voormalig alcoholist en een patient met depressie en suicide gedachten. Hij merkte dat hij zijn depressie niet bespreekbaar durfde te maken in het ziekenhuis. Zijn collega’s keken liever de andere kant op of wilde niet horen van zijn klachten. Hij voelde zich afgewezen, veroordeeld en beschaamd, als mens en professional.

Adam wist zijn depressie te overkomen en weigerde nog langer een andere kant op te kijken. Hij zette zijn levenslessen over depressie op papier. Hopelijk een eye-opener voor iedereen die zelf in de zorg werkt en zichzelf hierin herkent.

  • Self-awareness! Stel je eigen grenzen en zorg voor jezelf. Dr. Hill deed dat door middel van therapie, meditatie, mindfulness, beweging, ademhalingsoefeningen en het contact dat hij via steungroepen had.
  • Voorkom stereotypering. Ieder mens heeft zijn eigen verhaal voor zijn verslaving en depressie. Voorkom dat je daar als arts veroordelend naar kijkt en koester je vak waarin je mensen op hun kwetsbaarst ziet. Houd deze verhalen in je achterhoofd als er een collega worstelt met depressieve klachten of verslaving.
  • Stigma’s. Nog altijd zijn we geneigd weg te kijken bij collega’s die symptomen vertonen van burn-out of depressie, of we kijken ernaar met gevoelens van schaamte of medelijden. We zien suïcide als een zwaktebod. Niemand zal in twijfel trekken of ernstig zieke patiënten wel hard genoeg gevochten hebben voordat ze kwamen te overlijden. Bij geestelijke ziekten is dat anders. Bij suïcide vinden we de patiënt soms niet sterk genoeg om de geestelijke aandoening te overwinnen. Als we depressie in de zorg bespreekbaar willen maken, dan moeten we allereerst ons eigen blik en gedrag hierin veranderen.
  • Wees eerlijk naar jezelf over je eigen kwetsbaarheid. Hiermee ontwikkel je eigenwaarden en begrip voor je emoties en gevoelens. Het delen hiervan met naasten leidt vaak tot een diepere verbintenis, vertrouwen en compassie.
  • Professionaliteit en patiënt veiligheid. In de zorg werk je soms in situaties waarin het voor de patiënt om leven en dood gaat. Het is belangrijk depressie en suïcide gedachten onder zorgpersoneel te (h)erkennen. Als zij tijdig hulp krijgen, vormen ze geen gevaar op de werkvloer, in tegenstelling tot personeel met dezelfde geestelijke toestand die niet erkend en behandeld wordt.
  • Zorg voor een netwerk. Zij zijn ervoor om je op te pikken als je struikelt, ze geven jou je verantwoordelijkheid terug, zowel voor jezelf als persoon alwel professional.

Als we de zorg willen verbeteren en patiënten willen helpen, zullen we allereerst op onze eigen werkvloer moeten beginnen!

referenties: 

  • Hill AB, Breaking the stigma N Engl J Med 2017; 376:1103-1105
  • MP, Bonfils KA, Luther L, et al. J Gen Intern Med. 2017;32:475-482