Vorige week ben ik terug gekomen van een vakantie in het tropisch regenwoud in Sabah. Het was er heet maar de natuur en de wildlife waren fantastisch. We hebben volop genoten van de orang-oetans. Het reizen en verblijf in een tropisch regenwoud is een avontuur op zich. Onder die omstandigheden is het extra belangrijk dat ik mijn diabetes goed kan managen.
Intensieve dagen in de tropische hitte
Tijdens de eerste en laatste uren van de dag zijn de dieren het actiefst, is het licht nog niet te fel om te fotograferen en hadden we de meeste kans om vogels, apen en ander wild te spotten. De temperatuur fluctueerde tussen de 25 graden celsius in de nacht en 33 graden overdag. Iedere dag viel er wel een bui en de luchtvochtigheid was bijna 100%. Dit betekende dat we continu aan het zweten waren, ook al liepen we rustig rond of stonden we naar de dieren te kijken. Om ons te ‘wapenen’ tegen muggen en bloedzuigers zorgden we dat onze huid van top tot teen bedekt was. Al met al was het behoorlijk warm en broeierig.
Onze dagen begonnen om 05.00 uur zodat we om 06.15 uur buiten waren wanneer de zon opkwam. Meestal liepen we tot een uur of 11.00 in de natuur. Daarna gingen we vanwege de hitte douchen en lunchen, en na de lunch deden we een dutje. Vanaf 15.30 uur gingen we weer op pad tot zonsondergang om 18.15 uur. Nadat we ons hadden opgefrist en gegeten gingen we nog een uurtje op stap voor een nightwalk, waarna we rond 21.00 uur gingen slapen.
Vroeg in de ochtend was het nog redelijk aangenaam. De hitte en vochtigheid vond ik erg zwaar maar als we dan opeens een orang-oetan zagen dan vergat ik de omstandigheden en kon ik alleen maar genieten van dat prachtige beest.
Hoe managede ik diabetes in het oerwoud?
We zijn in vier verschillende nationale parken in Sabah (op Kalimantan) geweest met nog voldoende Primary Forest, oorspronkelijk bos met bomen van 1.000 jaar oud, en overnachtten in een lodge in of bij een nationaal park. Ik heb diabetes type 1 LADA en heb dit goed onder controle met een koolhydraatarm/eiwitrijk voedingspatroon. Dat betekent dat ik veel groenten eet, soms een beetje fruit, verder vlees, vis, noten, zaden, eieren, kaas. Ik eet drie maaltijden per dag en geen tussendoortjes. Op die manier hoef ik weinig insuline te spuiten en word ik niet snel geconfronteerd met een hypo of hyper.
In de lodges was er altijd wel een gevuld omelet als ontbijt te krijgen. In de middag en avond werd er in de vorm van een buffet warm eten geserveerd. Er was altijd genoeg keuze uit groenten, vlees en vis. De rijst, aardappelen of pasta liet ik links liggen en ik koos voor veel groenten aangevuld met vlees of vis. Geen enkel probleem. Aangezien we vaak vroeg op pad waren betekende dat: ontbijt om 05.30 uur, lunch rond 12.30 uur en diner rond 19.00 uur. Mijn insuline kon ik op onze kamer laten liggen en hoefde ik niet mee te nemen in de hitte van het regenwoud.
Met een koolhydraatarm/eiwitrijk voedingspatroon bereik ik gezonde bloedsuikerwaarden (mijn laatste HbA1c was 38, TIR 85%) waardoor ik complicaties op de lange termijn voorkom. Ik realiseerde mij hoe belangrijk dat is toen ik er achter kwam dat we binnen nergens schoenen aan mochten hebben, ook geen slippers. Iedereen liep binnen op blote voeten, ook het personeel. Gelukkig zijn mijn voeten (nog) helemaal gezond en kon ik gewoon op blote voeten lopen.
Zonder sensor
Verder heb ik het gewaagd om tijdens deze vakantie mijn sensor niet te gebruiken. Twee dagen na aankomst in Sabah verliep mijn sensor en heb ik geen nieuwe geplaatst, maar alles gedaan met vingerprik. Het klinkt misschien raar, maar zonder sensor voel ik mij toch vrijer. Ik hoef niet steeds op te letten dat ik me ergens aan stoot. Door het vele zweten was ik ook bang dat de sensor eerder los zou laten.
Aangezien ik al verschillende jaren de sensor gebruik weet ik heel goed hoe mijn bloedsuiker reageert op voeding en beweging, waardoor ik voldoende had aan een vingerprik in de ochtend bij het opstaan, vóór de lunch, vóór het diner en vóór het slapen gaan. De gehele vakantie had ik heel stabiele bloedsuikerwaarden. Om een eventuele hypo in het regenwoud op te vangen had ik altijd wel wat gedroogd fruit in mijn rugzak, daar heb ik maar één keer gebruik van hoeven te maken.
Vrijheid
Ik houd van avontuur en nieuwe uitdagingen. Door mijn voeding aan te passen kan ik weer vertrouwen op mijn lichaam en ervaar ik veel meer vrijheid. Vaak wordt gezegd dat je vrijheid wordt ingeperkt als je steeds op je eten moet letten, maar volgens mij is het net andersom: door het vermijden van suikers en snelle koolhydraten is de mentale belasting van diabetes veel minder omdat ik niet steeds in mijn hoofd bezig hoef te zijn met diabetesmanagement. Dat geeft rust en vertrouwen en heel veel energie!
Over de auteur:
Gerrie van Deuren werd op de leeftijd van 52 jaar gediagnosticeerd met diabetes type 1. Sporten is voor haar altijd heel belangrijk geweest. Zij heeft haar eigen coachingspraktijk Trans-Vorm.
Gerrie ging op zoek naar een methode om ondanks haar diagnose te kunnen blijven sporten. Zodoende kwam ze in aanraking met de leefstijlmethode van dokter Bernstein. Door deze methode toe te passen hoeft zij zich tijden het sporten geen zorgen te maken over haar bloedsuikerwaarden. Ze realiseert met haar leefstijl gezonde waarden.
Haar ervaring en verhaal mag niet worden opgevat als medisch advies. De auteur en Je leefstijl als Medicijn aanvaarden geen aansprakelijkheid voor besluiten over de behandeling van ziekten die op basis van de informatie in dit artikel zijn genomen.
Indien u overweegt over te stappen naar deze leefstijlmethode bespreek dit dan met uw arts.
Aanverwante nieuwsberichten
Leestip: kan insuline beter tegen warmte dan gedacht?
Koolhydraatarm dieet biedt kinderen en pubers voldoende voedingswaarde
Lees verder over;
diabetes type 1, reizen en bewegen
Op reis met diabetes type 1
